Milford czy Doubtful Sound?

Kapitan Cook odkrył Sound Dusky w 1773 roku i nazwał go Sound Doubtful

Obserwowanie zainteresowanych podróżników, stojących w centrum informacji turystycznej Te Anau, próbujących zdecydować, czy popłynąć Milford czy Doubtful Sound, zawsze jest zabawne. Milford Sound corocznie odwiedza ponad pół miliona turystów, ale co z jego mniej znanym sąsiadem, Doubtful Sound?

Nazwa „Sound” jest tak naprawdę mylna, ponieważ doły te wykute były przez lodowce, a nie rzeki. Mitologia Maoryska sugeruje, że Tute Rakiwhanoa użył swojego gigantycznego kija do rzeźbienia stromych dolin, a gdy w Maorysi po raz pierwszy przybyli, wykorzystywali tę okolicę do zbierania jedzenia sezonowego i polowania na zielony kamień.

Kapitan Cook odkrył Sound Dusky w 1773 roku i nazwał go Sound Doubtful, wątpiąc, że będzie mógł ponownie odpłynąć. Przeoczył zupełnie Milford, a to John Grono nazwał ten Sound w 1823 roku. Odwiedzający z Walii uważają to za zabawne, ponieważ Milford Haven w Walii jest miejscem siedziby zakładu przetwarzającego olej i obszaru przemysłowego, zupełnie niepodobnego do malowniczej wersji Nowej Zelandii.

W obu Milford i Doubtful Sound istnieją dwa różne warstwy wody. Górne 10 metrów słodkiej wody jest naturalnie zabarwione przez taniny pochodzące z rozkładającej się roślinności. Ta ciemna warstwa tworzy powierzchnię odbijającą i zatrzymuje większość światła przed dotarciem do stosunkowo ciepłej wody morskiej poniżej. Żyją tam zwierzęta morskie normalnie spotykane na dużych głębokościach, oddalone jedynie o 30 metrów od powierzchni, co czyni Fiordland jednym z najlepszych miejsc do nurkowania w Nowej Zelandii.

Podróż z Te Anau do Milford trwa około 2 godzin i 15 minut. Jeśli jednak samochodzisz, z aparatem w ręku, zaplanuj co najmniej trzy godziny. W Milford Sound, Centrum Informacyjne i terminal promowy wyglądają bardziej jak na lotnisku, a jeśli chcesz zwiedzić Sound, możesz popłynąć, kajakować lub zrobić wycieczkę w podwodnym okręcie podwodnym. Stojąc na nabrzeżu, zdaję sobie sprawę, że 20 000 lat temu dokładnie w tym samym miejscu znajdował się niemal dwa kilometry lodu.

Wybrałem się na 1,5-godzinną wycieczkę statkiem z krużownikiem Mitre Peak. Nasz sternik Caleb wyjaśnia, że w niektórych miejscach Sound ma trzy kilometry szerokości i ponad trzysta metrów głębokości. Spoglądam w górę na jedne z najwyższych klifów morskich na świecie - wznoszące się 1200 metrów prosto z wody i podziwiam pełen przodu krajobraz z dzwonka czekoladowej pudełkowej, dominujący na niebie.

Unikanie mgieł Stirling Falls na pokładzie jest doświadczeniem życia i wszyscy na pokładzie cieszą się obserwacją dzikiej przyrody. Nowozelandzkie foki futerkowe kekeno opalają się na Bachelor Rock, a pingwin fiordlandzki lub tawaki, próbujący ukryć się we własnym cieniu, kradnie całe show. Kończę moją wycieczkę myśląc, że nic nie może przebić doświadczenia z Milford, ale to było zanim odwiedziłem Doubtful Sound.

Nabrzeże w Pearl Harbour na jeziorze Manapouri to półgodzinna jazda od Te Anau. Oznacza początek mojego pełnego przekroczenia wschód-zachód Parku Narodowego Fiordland. Na mapie jeziora układają się razem jak tetris, a jako gość Sound Doubtful, muszę zdobyć prawo do chwalenia się. Płyniemy przez jezioro Manapouri do Elektrowni Zachód Arm, przejeżdżamy przez Wilmot Pass i wsiadamy na statek wycieczkowy.

Jezioro Manapouri, z 33 wyspami jest drugim najgłębszym jeziorem w Nowej Zelandii. Fiordland Flyer przepływa obok Wyspy Pomona, rezerwatu wolnego od drapieżników w kierunku nabrzeża. Chris Moon, nasz Przewodnik Przyrody, wita nas w Ośrodku Informacji Zachód Arm. Posiada zarówno poczucie humoru, jak i dogłębną wiedzę na temat dziedzictwa przyrodniczego tego obszaru.

Przełęcz Wilmot oznacza miejsce, gdzie las bukowy ustępuje miejsca lasowi mieszanej szerokiej iglastej. Tutaj roczne poziomy deszczomierza zmieniają się z trzech metrów w West Arm na 6-8 metrów w Sound Doubtful. Spoglądając na Deep Cove i Wyspę Elizabeth w pogodny dzień, jest to jak spojrzenie wstecz w czasie, a ja aż oczekuję, że kapitan Cook przepłynie na Endeavour.

Maoryska nazwa dla Sound Doubtful to Patea, co oznacza „miejsce milczenia” i nazwa ta na pewno pasuje. Nad brzegiem fiordu jest cisza absolutna, nie przeleci żaden helikopter ani samolot, a osamotnienie, o którym pisali wczesni odkrywcy, nadal można tam doświadczyć. O 421 metrach jest to najgłębszy fiord w Nowej Zelandii i kiedyś był odwiedzany przez krwiożerczych wielorybników i lowców fok. Na szczęście dziś Sound Doubtful jest częścią Rezerwatu Morskiego The Gut Te Awaatu, a dzika przyroda ma możliwość swobodnego przemieszczania się.

Z Deep Cove płyniemy na Patea o ponad 30 kilometrów do Morza Tasmana. Przejeżdżamy obok stromych szczytów i wodospadów, najwyższy z nich, Wodospad Browne, ma 619 metrów wysokości. Wyspy Schronienia, u ujścia Sound Doubtful są miejscem rozrodu fok i pingwinów. Kiedy nasz kapitan wyłącza silniki, abyśmy mogli doświadczyć krzykliwej naturalnej ciszy, moje myśli są wizualnie przeciążone. Tylko po to, by ponownie być zachwyconym, tym razem przez stadko delfinów hektorów.

Wracając na ląd, jazda w bok góry do wnętrza elektrowni jest kolejnym zawrotnym doświadczeniem. Jednego momentu jesteśmy na wodzie w dziczy, a następnego jesteśmy głęboko pod ziemią, oglądając elektrownię wodną.

Każdą sekundę przez elektrownię przepływa ponad 80 basenów olimpijskich wody, co początkowo było celem najskuteczniejszego protestu ekologicznego Nowej Zelandii. Petycja z 265 000 podpisów została przedstawiona parlamentowi, domagając się, aby jezioro pozostało na swoim naturalnym poziomie. W 1972 roku rząd pracy spełnił swoje obietnice wyborcze, a elektrownia została wybudowana przy niezmienionych poziomach jeziora.

Moje wnioski co do tego, którą wycieczkę jest lepsza? Milford Sound spełnił wszystkie swoje obietnice, ale Doubtful Sound przeniósł mnie do innego wymiaru.